камлюкава́ты, -ая, -ае.
1. 3 тоўстым, моцным ствалом; камлісты.
К. дуб.
2. перан. Плячысты, прысадзісты (пра чалавека; разм.).
|| наз. камлюкава́тасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
камлюкава́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
камлюкава́ты |
камлюкава́тая |
камлюкава́тае |
камлюкава́тыя |
| Р. |
камлюкава́тага |
камлюкава́тай
камлюкава́тае |
камлюкава́тага |
камлюкава́тых |
| Д. |
камлюкава́таму |
камлюкава́тай |
камлюкава́таму |
камлюкава́тым |
| В. |
камлюкава́ты (неадуш.)
камлюкава́тага (адуш.) |
камлюкава́тую |
камлюкава́тае |
камлюкава́тыя (неадуш.)
камлюкава́тых (адуш.) |
| Т. |
камлюкава́тым |
камлюкава́тай
камлюкава́таю |
камлюкава́тым |
камлюкава́тымі |
| М. |
камлюкава́тым |
камлюкава́тай |
камлюкава́тым |
камлюкава́тых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
камлюкава́ты
1. (о дереве) комли́стый; кря́жистый;
2. перен., разг. (о человеке) кря́жистый, корена́стый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
камлюкава́ты, ‑ая, ‑ае.
1. З тоўстым, моцным ствалом; камлісты. У садзе, пад старой камлюкаватай грушай, было сховішча. Шамякін.
2. Разм. Пра плячыстага, прысадзістага чалавека. [Ладуцька] сядзеў на прыступцы пад дзвярамі вагончыка, грузны, камлюкаваты. Хадкевіч. Невысокага росту, камлюкаваты, Бярозін быў у вайсковай гімнасцёрцы без пагонаў, з зоркай Героя Савецкага Саюза. Шчарбатаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кряжистый (о человеке) разг. камлюкава́ты, карчакава́ты.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
разва́лісты, ‑ая, ‑ае.
Разм. З пахістваннем з боку ў бок (пра паходку). Камлюкаваты Пшанічны развалістай хадой ступіў наперад. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
брыва́сты, ‑ая, ‑ае.
З вялікімі густымі бровамі. Шафёр, брывасты, з густой чупрынай, камлюкаваты і, відаць, дужы чалавек, не адказаў. Вышынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скура́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Разм. Скураная куртка. Гэта быў камлюкаваты, нават тоўсты, гадоў пад шэсцьдзесят стары ў кароткай скуранцы. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прысадзісты, прыземісты; камлюкаваты, каржакаваты
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
Камлю́к 1 ’камель’ (ТСБМ, Др.-Падб., Юрч.; КЭС, лаг.), камлю́х, кымлюшок ’тс’ (Яўс.); міёр. камлю́к, къмлюшок ’тонкае паленца дроў’ (Нар. сл.), камлюшок ’сцёрты венік’ (шкл., Мат. Маг.); камлю́к ’прысадзісты, каржакаваты чалавек’ (Др.-Падб.; гродз., З нар. сл.), ’хлопчык-таўстун’ (калінк., З нар. сл.), ’моцны, хуткі’ (полац., Нар. лекс. і З нар. сл.), камлюкава́ты ’камлісты’, ’невысокі, прысадзісты’ (КЭС, лаг.; ТСБМ). Да камель 1. Утворана пры дапамозе суф. ‑ʼук (‑ʼух). Сюды ж і свісл. камлукаваты ’тоўсты, нязграбны’ (Сцяшк. Сл.).
Камлю́к 2 ’камень’ (нараўл., Мат. Гом.). Ад каменю́к, параўн. укр. каменю́ка ’камень’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)