камлы́жына
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
камлы́жына |
камлы́жыны |
| Р. |
камлы́жыны |
камлы́жын |
| Д. |
камлы́жыне |
камлы́жынам |
| В. |
камлы́жыну |
камлы́жыны |
| Т. |
камлы́жынай
камлы́жынаю |
камлы́жынамі |
| М. |
камлы́жыне |
камлы́жынах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
камлы́жына ж., разг., см. камлы́га
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
камлы́жына, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і камлыга.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Камлы́га ’вялікі бясформенны кавалак, абломак цвёрдай масы, ком, глыба зямлі’ (ТСБМ, Гарэц., Нас., Др.-Падб., Яшк.), зборн. камлы́жжа ’камякі мёрзлай зямлі’ (Яўс.; бялын., Янк. I; Нас.), камлы́жына ’сухі ком зямлі на раллі, не разбіты бараной’ (Мядзв.), камлы́шка ’тс’ (Бяльк.), камлы́жыць ’рабіць шар з чаго-небудзь мяккага’ (Нас.). Утворана, відавочна, ад камлаты (гл. камель 2) пры дапамозе экспрэсіўнага суфікса ‑ыга (як касты́га < касцяны гузік; Сцяцко, Афікс. наз., 182).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)