каза́льніца
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каза́льніца |
каза́льніцы |
| Р. |
каза́льніцы |
каза́льніц |
| Д. |
каза́льніцы |
каза́льніцам |
| В. |
каза́льніцу |
каза́льніцы |
| Т. |
каза́льніцай
каза́льніцаю |
каза́льніцамі |
| М. |
каза́льніцы |
каза́льніцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
каза́льніца, ‑ы, ж.
Уст. Амбон. Не веру купленым прарокам, Што з казальніц за грошы лгуць І сочаць прагавітым вокам, Скуль больш чырвонцаў ім нясуць. Купала. Ксёндз узышоў на балкон-казальніцу, адкашляўся і пачаў гаварыць казань. Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)