з’ю́дзіць

‘з'юдзіць каму-небудзь’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. з’ю́джу з’ю́дзім
2-я ас. з’ю́дзіш з’ю́дзіце
3-я ас. з’ю́дзіць з’ю́дзяць
Прошлы час
м. з’ю́дзіў з’ю́дзілі
ж. з’ю́дзіла
н. з’ю́дзіла
Загадны лад
2-я ас. з’ю́дзь з’ю́дзьце
Дзеепрыслоўе
прош. час з’ю́дзіўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

З’ю́дзіць ’успудзіць, сагнаць з месца, падбухторыць’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. съюта́жить, съюртить ’сагнаць, ссыпаць у кучу’ (Даль). Гл. юдзіць ’зводзіць; павучаць, падказваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)