зіго́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. зіго́та зіго́ты
Р. зіго́ты зіго́т
Д. зіго́це зіго́там
В. зіго́ту зіго́ты
Т. зіго́тай
зіго́таю		 зіго́тамі
М. зіго́це зіго́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зіго́та ж., биол. зиго́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зіго́та, ‑ы, ДМ ‑гоце, ж.

Клетка, якая ўтвараецца ў выніку апладнення, зліцця палявых клетак.

[Ад грэч. zygōtē — злітая ў пару.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зиго́та биол. зіго́та, -ты ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)