зя́ўкаць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
зя́ўкаю |
зя́ўкаем |
| 2-я ас. |
зя́ўкаеш |
зя́ўкаеце |
| 3-я ас. |
зя́ўкае |
зя́ўкаюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
зя́ўкаў |
зя́ўкалі |
| ж. |
зя́ўкала |
| н. |
зя́ўкала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
зя́ўкай |
зя́ўкайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
зя́ўкаючы |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
зя́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Тое, што і зя́ваць. Жыжка, як шчупак, выкінуты на бераг, пачаў зяўкаць сваім роцікам, і хапаць паветра, але словы не ішлі. У зале пачуўся лёгкі смех. Ермаловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)