зычлі́вы, -ая, -ае.

Які жадае дабра другому; прыхільны, спагадны.

Зычлівыя людзі.

|| наз. зычлі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зычлі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зычлі́вы зычлі́вая зычлі́вае зычлі́выя
Р. зычлі́вага зычлі́вай
зычлі́вае		 зычлі́вага зычлі́вых
Д. зычлі́ваму зычлі́вай зычлі́ваму зычлі́вым
В. зычлі́вы (неадуш.)
зычлі́вага (адуш.)		 зычлі́вую зычлі́вае зычлі́выя (неадуш.)
зычлі́вых (адуш.)
Т. зычлі́вым зычлі́вай
зычлі́ваю		 зычлі́вым зычлі́вымі
М. зычлі́вым зычлі́вай зычлі́вым зычлі́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зычлі́вы доброжела́тельный, благожела́тельный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зычлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які жадае дабра другому; прыхільны, спагадны. Полі нязвычна было бачыць сваю вечна сярдзітую, непадступную гаспадыню ў ролі дабрадушнай, зычлівай цёткі. Арочка. // Які выяўляе схільнасць, ласку, дабрату. Зычлівы голас. Зычлівая ўсмешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́тла-зычлі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ве́тла-зычлі́вы ве́тла-зычлі́вая ве́тла-зычлі́вае ве́тла-зычлі́выя
Р. ве́тла-зычлі́вага ве́тла-зычлі́вай
ве́тла-зычлі́вае		 ве́тла-зычлі́вага ве́тла-зычлі́вых
Д. ве́тла-зычлі́ваму ве́тла-зычлі́вай ве́тла-зычлі́ваму ве́тла-зычлі́вым
В. ве́тла-зычлі́вы (неадуш.)
ве́тла-зычлі́вага (адуш.)		 ве́тла-зычлі́вую ве́тла-зычлі́вае ве́тла-зычлі́выя (неадуш.)
ве́тла-зычлі́вых (адуш.)
Т. ве́тла-зычлі́вым ве́тла-зычлі́вай
ве́тла-зычлі́ваю		 ве́тла-зычлі́вым ве́тла-зычлі́вымі
М. ве́тла-зычлі́вым ве́тла-зычлі́вай ве́тла-зычлі́вым ве́тла-зычлі́вых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

благожела́тельный добразычлі́вы, зычлі́вы; прыхі́льны; спрыя́льны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прия́зненный книжн. прыя́зны; прыхі́льны; зычлі́вы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Людскі́, лю́цкій, лю́цькі, лю́дзкі, людськэ́й ’у якога высокая мараль, сумленны, шляхетны, зычлівы’, ’чалавечы’, ’прыстойны’, ’добры, прыгодны для чаго-небудзь’, ’людскі, чужы’, ’як у людзей’, ’ветлівы’, ’асабісты’ (Нас., Шат., Бяльк., ТСБМ, ТС; КЭС, лаг.), лю́дзка ’прыстойна, як у людзей’ (Шат.), лю́дско ’добра, удала’ (Сцяшк.); лю́дскі ’які належыць людзям’, ’уласцівы людзям’, ’уласцівы ніжэйшаму класу грамадства’, ’прызначаны для прыслугі’, ’меладычны (музыка)’ (ТСБМ, Нас., Мат. Гом.; КЭС, лаг.); ’сялянскі’ (шальч., драг., Сл. ПЗБ); ст.-бел. людъскый ’чалавечы, людскі, які мае месца сярод людзей’, а з XVI ст. узнікае значэнне ’чалавечы, гуманны’ (Будлахаў, Гіст., 119). Да прасл. lʼudьskъ < lʼudьje, lʼudъ > лю́дзі, люд ’уласцівы людзям’, якому адпавядаюць літ. liáudiškas ’народны’, лат. ļaudisks ’людскі’ (Слаўскі, 4, 369–371). Сюды ж больш новая лексема адцягненага значэння людскасць, людзкость ’чалавечнасць, свецкасць, спагадлівасць’, ’уменне жыць з людзьмі’ (Нас., Касп., Гарэц., ТСБМ, ТС), ’далікатнасць, шляхетнасць’ (КЭС, лаг.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)