зыгава́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
зыгу́ю |
зыгу́ем |
| 2-я ас. |
зыгу́еш |
зыгу́еце |
| 3-я ас. |
зыгу́е |
зыгу́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
зыгава́ў |
зыгава́лі |
| ж. |
зыгава́ла |
| н. |
зыгава́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
зыгу́й |
зыгу́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
зыгу́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Зыґава́ць ’уцякаць ад насякомых’, зыкава́ць ’тс’ (Сл. паўн.-зах.). Ад зык 2 (гл.) утвараецца зыкаць, зыкацца ’бегаць ад укусаў насякомых’, адкуль з суфіксам ‑ва‑ і зыкаваць, зыкавацца. Форма з г экспрэсіўна-ўмацаваны варыянт зыкаваць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Зы́нуць ’пабегчы (пра жывёлу)’ (Мат. Гом.). Верагодна, ад *зыкнуць ’бегаць ад укусаў насякомых’ (вядомага ў рус. гаворках у форме зыкнуть) са стратай к (параўн. цягнуць > цякуць і да т. п.). Гл. зыгаваць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)