зубі́цца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. зу́біцца зу́бяцца
Прошлы час
м. зубі́ўся зубі́ліся
ж. зубі́лася
н. зубі́лася

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зубі́цца несов., страд., спец. зу́бри́ться; см. зубі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зубі́цца, зубіцца; незак.

Зал. да зубіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубри́ться​I несов.

1. вышчэ́рблівацца, вызу́блівацца;

2. страд. зубі́цца; вышчэ́рблівацца, вызу́блівацца; см. зубри́ть​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Назу́блены ’прарослы’ (ТС), назубленае насенне ’насенне, якое толькі пачынае прарастаць’ (Жд. 1, Мат. Гом.), назубіцца ’прарасці’ (Мат. Гом.), назубіць ’нарабіць вострых зубоў на лазе’ (Яўс., Яруш., Сл. ПЗБ). Усё да зуб, параўн. літ. žémbėti ’прарастаць, пускаць расткі’, літаральна ’зубіцца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)