зуба́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
зуба́ты |
зуба́тая |
зуба́тае |
зуба́тыя |
| Р. |
зуба́тага |
зуба́тай
зуба́тае |
зуба́тага |
зуба́тых |
| Д. |
зуба́таму |
зуба́тай |
зуба́таму |
зуба́тым |
| В. |
зуба́ты (неадуш.)
зуба́тага (адуш.) |
зуба́тую |
зуба́тае |
зуба́тыя (неадуш.)
зуба́тых (адуш.) |
| Т. |
зуба́тым |
зуба́тай
зуба́таю |
зуба́тым |
зуба́тымі |
| М. |
зуба́тым |
зуба́тай |
зуба́тым |
зуба́тых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
кіт¹, -а́, М кіце́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Вялікая марская млекакормячая жывёліна, знешне падобная на рыбу.
Зубатыя кіты.
2. часцей мн., перан. Пра чалавека, які мае выключна важнае значэнне ў якой-н. сферы дзейнасці.
Кіты навукі.
Кіты сучаснай касманаўтыкі.
|| прым. кіто́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).
К. вус.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)