зу́бавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зу́бавы зу́бавая зу́бавае зу́бавыя
Р. зу́бавага зу́бавай
зу́бавае		 зу́бавага зу́бавых
Д. зу́баваму зу́бавай зу́баваму зу́бавым
В. зу́бавы (неадуш.)
зу́бавага (адуш.)		 зу́бавую зу́бавае зу́бавыя (неадуш.)
зу́бавых (адуш.)
Т. зу́бавым зу́бавай
зу́баваю		 зу́бавым зу́бавымі
М. зу́бавым зу́бавай зу́бавым зу́бавых

Іншыя варыянты: зубавы́.

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зубавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зубавы́ зубава́я зубаво́е зубавы́я
Р. зубаво́га зубаво́й
зубаво́е		 зубаво́га зубавы́х
Д. зубаво́му зубаво́й зубаво́му зубавы́м
В. зубавы́ (неадуш.)
зубаво́га (адуш.)		 зубаву́ю зубаво́е зубавы́я (неадуш.)
зубавы́х (адуш.)
Т. зубавы́м зубаво́й
зубаво́ю		 зубавы́м зубавы́мі
М. зубавы́м зубаво́й зубавы́м зубавы́х

Іншыя варыянты: зу́бавы.

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зубавы́ (с зубьями) зубово́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зу́бавы, ‑ая, ‑ае.

Забяспечаны зуб’ем; з зубамі. Зубавая барака.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зуб, -а, мн. зу́бы і зубы́, -о́ў, м.

1. мн. зу́бы і (з ліч. 2, 3, 4) зубы́, зубо́ў. Касцявое ўтварэнне, орган у роце для адкусвання і разжоўвання ежы.

Кутнія зубы.

Малочныя зубы (у дзяцей). Узброены да зубоў (перан.: вельмі добра ўзброены). З. на з. не пападае (пра дрыжыкі ад моцнага холаду, страху). З. за з. (перан.: адплачваючы за зло той жа меркай; разм.). Зубы на паліцу палажыць (перан.: абмежаваць сябе ў самым неабходным з-за адсутнасці сродкаў; разм.). Зуб або зубы вастрыць на каго-н. (перан.: злавацца, імкнуцца нашкодзіць; разм.). Праз зубы гаварыць (ледзь раскрываючы рот, неахвотна). Не па зубах (перан.: не пад сілу, не па здольнасцях).

2. мн. зубы́, -о́ў. Зубцы (гл. зубец у 1 знач.).

◊

Ні ў зуб нагой (разм.) — зусім нічога (не ведаць, не разумець і пад.).

Мець зуб на каго (разм.) — адчуваць тайную злобу, нездаволенасць у адносінах да каго-н.

|| памянш. зубо́к, -бка́, мн. зу́бкі, -аў і (з ліч. 2, 3, 4) зубкі́, -о́ў, м. (да 1 знач.).

◊

На зубок трапіць каму (разм.) — стаць прадметам насмешак, плётак, крытыкі.

На зубок (вывучыць, выведаць; разм.) — дакладна, дасканала.

|| прым. зубны́, -а́я, -о́е (да 1 знач.) і зубавы́, -а́я, -о́е (да 2 знач.; спец.).

Зубны боль.

Зубны ўрач.

Зубны парашок (для чысткі зубоў). Зубны зычны (які вымаўляецца пры ўдзеле зубоў; спец.). Зубавая барана.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зубово́й (с зубьями) зубавы́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)