зры́ты

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зры́ты зры́тая зры́тае зры́тыя
Р. зры́тага зры́тай
зры́тае		 зры́тага зры́тых
Д. зры́таму зры́тай зры́таму зры́тым
В. зры́ты (неадуш.)
зры́тага (адуш.)		 зры́тую зры́тае зры́тыя (неадуш.)
зры́тых (адуш.)
Т. зры́тым зры́тай
зры́таю		 зры́тым зры́тымі
М. зры́тым зры́тай зры́тым зры́тых

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зры́ты

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зры́ты зры́тая зры́тае зры́тыя
Р. зры́тага зры́тай
зры́тае		 зры́тага зры́тых
Д. зры́таму зры́тай зры́таму зры́тым
В. зры́ты (неадуш.)
зры́тага (адуш.)		 зры́тую зры́тае зры́тыя (неадуш.)
зры́тых (адуш.)
Т. зры́тым зры́тай
зры́таю		 зры́тым зры́тымі
М. зры́тым зры́тай зры́тым зры́тых

Кароткая форма: зры́та.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зры́ты

1. сры́тый; взбугрённый;

2. изры́тый;

1, 2 см. зрыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зры́ты, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад зрыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

овра́жистый зры́ты яра́мі, зры́ты рава́мі; я́рысты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зрыць, зры́ю, зры́еш, зры́е; зры́ты; зак., што.

1. Скапаць, нарабіць ям, калдобін.

Свінні зрылі выган.

Поле, зрытае снарадамі.

2. Рыццём, капаннем знішчыць.

З. узгорак.

|| незак. зрыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

изры́тый скапа́ны, мног. паско́пваны; (рылом) зры́ты, мног. пары́ты; (оспой) пабі́ты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

переры́тый

1. пакапа́ны, перакапа́ны; пары́ты, перары́ты, зры́ты;

2. перакапа́ны;

3. (заново) перакапа́ны;

4. перакапа́ны; см. переры́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чарвято́чына, ‑ы, ж.

1. Адтуліна, дзірка ў чым‑н., праедзеная чарвямі або лічынкамі. І расці шкадаванню ў душы Тых, хто быў да нячыстага падкі: У кашы не плады, у кашы — З чарвяточынай сохнуць ападкі. Маляўка. Сцены зрыты чарвяточынамі, падобнымі да арабскіх літар. Бядуля. // Месца ў чым‑н., сапсаванае, паточанае чарвямі. // Парахня на паточаным месцы. І праз колькі год пасыплецца на рассохлыя плінтусы, пад якімі заціснуты канцы пакарабачаных масніц, жоўтая чарвяточына. Чыгрынаў.

2. перан. Пра якія‑н. хібы, недахопы, заганы ў кім‑, чым‑н. «Подлая твая душа, — гнеўна абарваў яго другі [герой], — з чарвяточынай. Ты заўсёды толькі аб сабе і думаеш, табе напляваць на ўсіх і на ўсё, у цябе сумлення як кот наплакаў...» Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)