змо́ўніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. змо́ўніца змо́ўніцы
Р. змо́ўніцы змо́ўніц
Д. змо́ўніцы змо́ўніцам
В. змо́ўніцу змо́ўніц
Т. змо́ўніцай
змо́ўніцаю		 змо́ўніцамі
М. змо́ўніцы змо́ўніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

змо́ўніца ж., см. змо́ўшчыца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

змо́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да змоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змо́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і змоўшчык.

|| ж. змо́ўніца -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. змо́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

соумы́шленница саўдзе́льніца, -цы ж., змо́ўніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)