змо́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і змоўшчык.

|| ж. змо́ўніца -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. змо́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

змо́ўнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. змо́ўнік змо́ўнікі
Р. змо́ўніка змо́ўнікаў
Д. змо́ўніку змо́ўнікам
В. змо́ўніка змо́ўнікаў
Т. змо́ўнікам змо́ўнікамі
М. змо́ўніку змо́ўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

змо́ўнік м., см. змо́ўшчык

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

змо́ўнік, ‑а, м.

Тое, што і змоўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змо́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да змоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

соумы́шленник книжн. саўдзе́льнік, -ка м., змо́ўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)