злачы́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. злачы́нка злачы́нкі
Р. злачы́нкі злачы́нак
Д. злачы́нцы злачы́нкам
В. злачы́нку злачы́нак
Т. злачы́нкай
злачы́нкаю		 злачы́нкамі
М. злачы́нцы злачы́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

злачы́нка ж. престу́пница; злоумы́шленница; злоде́йка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

злачы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да злачынец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злачы́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Чалавек, які робіць або зрабіў злачынства.

Ваенны з. (асоба, якая ў ходзе вайны робіць злачынства супраць чалавецтва).

|| ж. злачы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

престу́пница злачы́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

злоумы́шленница зламы́сніца, -цы ж.; злачы́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

злоде́йка ліхадзе́йка, -кі ж.; (преступница) злачы́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)