згіна́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
згіна́нне |
| Р. |
згіна́ння |
| Д. |
згіна́нню |
| В. |
згіна́нне |
| Т. |
згіна́ннем |
| М. |
згіна́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
згіна́нне ср. сгиба́ние; см. згіна́ць 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
згіна́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. згінаць — сагнуць і згінацца — сагнуцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
згіба́нне ср., см. згіна́нне
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
фле́ксар, ‑а, м.
Спец. Мышца, пры дапамозе якой адбываецца згінанне сустава.
[Лац. flexor.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сгиба́ние згіна́нне, -ння ср., згіба́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
съёживание
1. ску́рчванне, -ння ср., згіна́нне, -ння ср.;
2. ску́рчванне, -ння ср., згіна́нне, -ння ср.; сціска́нне, -ння ср.;
3. мо́ршчанне, -ння ср., змо́ршчванне, -ння ср.; см. съёживать;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Перагі́б (пэрэгі́б) ’сустаў’ (брагін., петрык., Шатал.). Дакладным адпаведнікам з’яўляецца серб.-харв. прѐгибак ’тс’. Прасл. *per‑gybъ (рус. переги́б, польск. przegib, чэш. přehyb, славен. pregíb, серб.-харв. пре́гиб ’згіб, згінанне, перагіб, перагінанне’, месца, дзе нешта перагнутае’, славац. prehyb ’прагін’) < прасл. *per‑gъ(b)‑nǫti, шматраз. *gybati > гнуць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вілю́га 1 ’чалавек, які выкручваецца з любога становішча’ (Янк. III). Укр. вилюга ’крывізна, згіб, згінанне’, рус. уладз., валаг., кур., арл. вилюга ’крывізна, звіліна’, валаг. ’хітрыкі, выкрутасы, выкручванне’. Магчыма, усх.-слав. інавацыя ад *віль (< віць < viti); параўн. рус. маск., ярасл. вил ’качан капусты’, кур., варон., кастр., валаг. вило́й ’развілісты, закручаны’. Не выключана запазычанне з балт. моў (параўн. літ. vìlti ’ашукваць’, viliū̃gas ’спакуснік’) з аддаленай семантыкай.
Вілю́га 2 ’абавязак, прычына’ (КЭС, лаг.). Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)