звя́канне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
звя́канне |
звя́канні |
| Р. |
звя́кання |
звя́канняў |
| Д. |
звя́канню |
звя́канням |
| В. |
звя́канне |
звя́канні |
| Т. |
звя́каннем |
звя́каннямі |
| М. |
звя́канні |
звя́каннях |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
звя́канне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. звякаць — звякнуць (у 1 знач.), а таксама гукі гэтага дзеяння. Насцярожанае фырканне коней і нават часамі звяканне цугляў даносілася з гушчыні. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)