зва́рка гл. зварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зва́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. зва́рка зва́ркі
Р. зва́ркі зва́рак
Д. зва́рцы зва́ркам
В. зва́рку зва́ркі
Т. зва́ркай
зва́ркаю		 зва́ркамі
М. зва́рцы зва́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зва́рка ж. сва́рка;

○ га́завая з. — га́зовая сва́рка;

дугава́я з. — дугова́я сва́рка;

тэрмі́тная з. — терми́тная сва́рка;

аўтаге́нная з. — автоге́нная сва́рка;

пла́зменная з. — пла́зменная сва́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зва́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.

Злучэнне металічных (радзей пластмасавых, шкляных, керамічных) частак шляхам сплаўлівання або пластычнага дэфармавання іх сутыкальных паверхняў. Дугавая зварка. Тэрмітная зварка. Газавая зварка. Аўтагенная зварка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звары́ць, -ару́, -а́рыш, -а́рыць; -а́раны; зак.

1. гл. варыць.

2. што. Злучыць, запаўняючы прамежкі расплаўленым металам ці сціскаючы, скоўваючы ў распаленым выглядзе.

З. секцыі трубаправода.

|| незак. зва́рваць, -аю, -аеш, -ае (да 2 знач).

|| наз. зва́рка, -і, ДМ -рцы, ж. (да 2 знач.).

Газавая з.

Аўтагенная з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аўтаге́нны, -ая, -ае (спец.).

У выразе: аўтагенная зварка, аўтагеннае рэзанне — тое, што і газавая зварка, газавае рэзанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сва́рка мет. зва́рка, -кі ж.;

автоге́нная сва́рка аўтаге́нная зва́рка;

терми́тная сва́рка тэрмі́тная зва́рка;

электри́ческая сва́рка электры́чная зва́рка;

сва́рка лату́нью зва́рка лату́нню.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аўтаге́н

‘аўтагенная зварка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. аўтаге́н
Р. аўтаге́ну
Д. аўтаге́ну
В. аўтаге́н
Т. аўтаге́нам
М. аўтаге́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аўтаге́нны, ‑ая, ‑ае.

У выразах: аўтагенная зварка гл. зварка; аўтагеннае рэзанне гл. рэзанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтаге́н, ‑у, м.

Спосаб рэзання і зваркі металаў; тое, што і аўтагенная зварка (гл. зварка), аўтагеннае рэзанне (гл. рэзанне).

[Ад грэч. autogenēs — самародны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)