збо́рнае

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
н.
Н. збо́рнае
Р. збо́рнага
Д. збо́рнаму
В. збо́рнае
Т. збо́рным
М. збо́рным

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

збо́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. збо́рны збо́рная збо́рнае збо́рныя
Р. збо́рнага збо́рнай
збо́рнае		 збо́рнага збо́рных
Д. збо́рнаму збо́рнай збо́рнаму збо́рным
В. збо́рны (неадуш.)
збо́рнага (адуш.)		 збо́рную збо́рнае збо́рныя (неадуш.)
збо́рных (адуш.)
Т. збо́рным збо́рнай
збо́рнаю		 збо́рным збо́рнымі
М. збо́рным збо́рнай збо́рным збо́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разбо́рна-збо́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. разбо́рна-збо́рны разбо́рна-збо́рная разбо́рна-збо́рнае разбо́рна-збо́рныя
Р. разбо́рна-збо́рнага разбо́рна-збо́рнай
разбо́рна-збо́рнае		 разбо́рна-збо́рнага разбо́рна-збо́рных
Д. разбо́рна-збо́рнаму разбо́рна-збо́рнай разбо́рна-збо́рнаму разбо́рна-збо́рным
В. разбо́рна-збо́рны (неадуш.)
разбо́рна-збо́рнага (адуш.)		 разбо́рна-збо́рную разбо́рна-збо́рнае разбо́рна-збо́рныя (неадуш.)
разбо́рна-збо́рных (адуш.)
Т. разбо́рна-збо́рным разбо́рна-збо́рнай
разбо́рна-збо́рнаю		 разбо́рна-збо́рным разбо́рна-збо́рнымі
М. разбо́рна-збо́рным разбо́рна-збо́рнай разбо́рна-збо́рным разбо́рна-збо́рных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

собира́тельное сущ., грам. збо́рнае, -нага ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лы́чо ’лыка’ (Кліх) — зборнае ад лыка 1 (гл.) < лы́чча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кары́на ’кавалак, абломак дрэвавай кары’ (ТСБМ), да кара (гл.). Апошняе ўспрымаецца як зборнае, таму пры абазначэнні кары выкарыстоўваецца суфікс ‑іна ў функцыі сінгулятыўнага.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сцяжа́р’е ’падмосткі пад стог’ (ДАБМ, камент., 878; карэліцк., Янк. Мат.), сцяжа́ра, сцяжа́рʼе ’тс’ (Сцяшк.), стажа́рʼе ’абарог’ (дзісн., ЛА, 4). Зборнае ад сцежар, стажар, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лімі́ння ’зараснікі лему’, ’кара лему’ (асіп., Сл. паўн.-зах.). Зборнае ад ляміна, параўн. ліміна ’адно дрэва вяза’ (шум., бярэз., Сл. паўн.-зах.). Да лем (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

збо́рны, -ая, -ае.

1. Які з’яўляецца месцам збору каго-н.

З. пункт.

2. Які складаецца з аб’яднаных у цэлае разнародных частак.

Зборная каманда (у спорце: з лепшых ігракоў розных каманд).

3. Састаўлены з асобных гатовых дэталей, элементаў; заснаваны на прымяненні такіх дэталей.

З. дом.

Зборныя канструкцыі.

Зборнае домабудаўніцтва.

4. Абагульнены, які адносіцца да многіх.

З. літаратурны вобраз.

5. У граматыцы — які абазначае сукупнасць прадметаў ці асоб, што ўспрымаюцца як адзінае цэлае.

Зборныя назоўнікі.

|| наз. збо́рнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Жамярва́ ’галота (пра дзяцей)’ (Сцяц.). Утворана ад асновы жамяра́ 2 (гл.) з суфіксам ‑в‑a, які мае зборнае значэнне. Параўн. Карскі 2-3, 24; Сцяц., Афікс. наз., 202: дзятва, пацанва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)