зая́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м. (афіц.).

Той, хто падае заяву (у 2 знач.).

|| ж. зая́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. зая́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зая́ўнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зая́ўнік зая́ўнікі
Р. зая́ўніка зая́ўнікаў
Д. зая́ўніку зая́ўнікам
В. зая́ўніка зая́ўнікаў
Т. зая́ўнікам зая́ўнікамі
М. зая́ўніку зая́ўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зая́ўнік м. заяви́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зая́ўнік, ‑а, м.

Той, хто робіць заяву, заяўку. Заяўнік на будаўнічыя матэрыялы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заяви́тель зая́ўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зая́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да заяўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зая́вщик прост. зая́ўшчык, -ка, зая́ўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)