захва́т
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
захва́т |
| Р. |
захва́ту |
| Д. |
захва́ту |
| В. |
захва́т |
| Т. |
захва́там |
| М. |
захва́це |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
захва́т, -ту м., спец. захва́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
захва́т м.
1. в разн. знач. захо́п, -пу м.; (неоконч. — ещё) захо́пліванне, -ння ср.;
2. техн. захва́т, -та м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
захва́т, ‑у, М ‑хваце, м.
Спец. Прастора, адлегласць, якая захопліваецца чым‑н. Шырыня захвату. Захват касы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
захо́п, -пу м., в разн. знач. захва́т;
з. ула́ды — захва́т вла́сти;
з. тэрыто́рыі — захва́т террито́рии
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
захо́п, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. захопліваць — захапіць (у 1 знач.).
2. Гвалтоўнае прысваенне чаго‑н., авалоданне чым‑н. Захоп улады. Захоп тэрыторыі. Захоп сялянамі памешчыцкіх зямель.
3. Тое, што і захват.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пустацва́н ’шавецкія абцугі’ (Скарбы). Запазычанне з рамесніцкай тэрміналогіі нямецкай мовы (з ідыш?); канец слова прыпамінае ням. Zwang ’прыцягненне, прыціск’, што адпавядае прызначэнню (“скуру нацягвалі, бо ў яго захват шырокі”, там жа).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
захо́пліванне ср.
1. захва́тывание, захва́т м.;
2. увлече́ние;
1, 2 см. захо́пліваць 1, 3
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
присва́ивание
1. (захват) прысво́йванне, -ння ср., прыўла́шчванне, -ння ср.;
2. (звания и т. п.) прысво́йванне, -ння ср., надава́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прако́с, ‑а, м.
1. Пракошаная паласа шырынёй у адзін узмах касы, адзін захват касілкі. Мажны і высокі, як дуб, сівы, як выбелены лён,.. [дзед Ахрэм] лёгка махаў касой, пракладаў у высокай траве роўную, гладкую сцяжынку — пракос. Асіпенка. Цімох памянташыў касу і заняў новы пракос. Капыловіч.
2. Доўгая града скошанай травы. Трава лёгка паддавалася і пакорна лажылася ў роўныя пракосы. Колас. [Надзя:] Копы я кончыла растрасаць і пракосы ўсе за Лявонам разбіла, — што цяпер рабіць? Козел.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)