заступі́цца, -уплю́ся, -у́пішся, -у́піцца; зак., за каго-што.

Абараніць каго-н.

З. за пакрыўджанага.

|| незак. заступа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заступі́цца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. заступлю́ся засту́пімся
2-я ас. засту́пішся засту́піцеся
3-я ас. засту́піцца засту́пяцца
Прошлы час
м. заступі́ўся заступі́ліся
ж. заступі́лася
н. заступі́лася
Загадны лад
2-я ас. заступі́ся заступі́цеся
Дзеепрыслоўе
прош. час заступі́ўшыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заступі́цца сов. заступи́ться, вступи́ться;

з. за тава́рыша — заступи́ться (вступи́ться) за това́рища

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заступі́цца, ‑ступлюся, ‑ступішся, ‑ступіцца; зак., за каго-што і без дап.

Стаць на абарону каго‑, чаго‑н. Петражыцкага не каралі. Заступіўся Сямён Калінавіч. Пташнікаў. — [Булай] заўсёды заступіцца, дапаможа, калі хто са сваіх рабочых трапіць у бяду. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заступи́ться сов. заступі́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вступи́ться заступі́цца, уступі́цца;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заступа́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да заступіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заступа́цца несов.

1. заступа́ться, вступа́ться; см. заступі́цца;

2. страд. прегражда́ться; см. заступа́ць 4

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пацягну́ць 1 ’ударыць’, ’слізгануць па паверхні’, ’заступіцца’, ’патрабаваць адказу’, ’прымаць чый-н. бок’ (ТСБМ, Нас., Юрч., Ян.). Да цягну́ць (гл.).

*Пацягну́ць 2, кам. потягну́ті ’патачыць касу’ (Выг.). З польск. pociągnąć ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кры́ўда, -ы, ДМ -дзе, ж.

1. мн. -ы, крыўд. Несправядлівы папрок, грубы ўчынак, дапушчаная абраза ў дачыненні да каго-н.

Не зрабіць нікому ніякай крыўды.

2. Пачуццё горычы, выкліканае несправядлівымі ўчынкамі, паводзінамі.

◊

Быць у крыўдзе на каго — крыўдзіцца.

Не даць у крыўду каго — заступіцца за каго-н., абараніць.

Не ў крыўду хай будзе сказана — не варта злавацца на сказанае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)