запыне́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
запыне́нне |
запыне́нні |
| Р. |
запыне́ння |
запыне́нняў |
| Д. |
запыне́нню |
запыне́нням |
| В. |
запыне́нне |
запыне́нні |
| Т. |
запыне́ннем |
запыне́ннямі |
| М. |
запыне́нні |
запыне́ннях |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
запыні́ць, -ыню́, -ы́ніш, -ы́ніць; -ы́нены; зак. (разм.).
Тое, што і спыніць.
|| незак. запыня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.
|| наз. запыне́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)