заму́жка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
заму́жка |
заму́жкі |
| Р. |
заму́жкі |
заму́жак |
| Д. |
заму́жцы |
заму́жкам |
| В. |
заму́жку |
заму́жак |
| Т. |
заму́жкай
заму́жкаю |
заму́жкамі |
| М. |
заму́жцы |
заму́жках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
заму́жка ж., разг. заму́жняя же́нщина
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заму́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.
Разм. Замужняя жанчына. Фараон, аднак, дазнаўся, Што з замужкаю звязаўся І тут раптам занямог. — Пакараў мяне, знаць, бог! Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)