заме́шка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
заме́шка |
заме́шкі |
| Р. |
заме́шкі |
заме́шак |
| Д. |
заме́шцы |
заме́шкам |
| В. |
заме́шку |
заме́шкі |
| Т. |
заме́шкай
заме́шкаю |
заме́шкамі |
| М. |
заме́шцы |
заме́шках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
заме́шка ж., обл. зами́нка, заде́ржка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заме́шка 1, ‑і, ДМ ‑шцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. замешваць 2 — замяшаць 1.
заме́шка 2, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Абл. Замінка, затрымка. Ідзе з лапатай дзядзька з хаты І адграбае снег заўзята. У гумно і ў хлеў праводзіць сцежкі, — Не хоча мець удзень замешкі, Бо ўдзень на рэчку і на тоні Схадзіць рыхтуецца Антоні. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)