замаро́чыць гл. марочыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

замаро́чыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. замаро́чу замаро́чым
2-я ас. замаро́чыш замаро́чыце
3-я ас. замаро́чыць замаро́чаць
Прошлы час
м. замаро́чыў замаро́чылі
ж. замаро́чыла
н. замаро́чыла
Загадны лад
2-я ас. замаро́ч замаро́чце
Дзеепрыслоўе
прош. час замаро́чыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

замаро́чыць сов. заморо́чить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

замаро́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць і замарачы́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

Разм. Збіць з толку; заблытаць. Замарочыць чалавека. □ Замарачылі галаву паперы ды разлікі. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маро́чыць, -чу, -чыш, -чыць; незак., каго-што (разм.).

Уводзіць у зман, ашукваць каго-н.

М. людзей.

◊

Марочыць галаву каму-н. — збіваць з толку, знарок падманваць.

|| зак. абмаро́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны, замаро́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны і замарачы́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чо́ны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

замарачы́ць,

гл. замарочыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замарачы́ць сов., разг., см. замаро́чыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

замаро́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да замарочыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)