залётнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Ахвотнік заляцацца да жанчын.

|| прым. залётніцкі, -ая, -ае.

Залётніцкія паводзіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

залё́тнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. залё́тнік залё́тнікі
Р. залё́тніка залё́тнікаў
Д. залё́тніку залё́тнікам
В. залё́тніка залё́тнікаў
Т. залё́тнікам залё́тнікамі
М. залё́тніку залё́тніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

залётнік м., разг. (любитель поухаживать) ухажёр, волоки́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

залётнік, ‑а, м.

Ахвотнік заляцацца да жанчын; жанчыналюб. Павалковіч меў добра падвешаны язык і вялікі вопыт старога залётніка. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лавела́с, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спакуснік жанчын; залётнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ухажёр прост. кавале́р, -ра м., залётнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ха́халь, ‑я, м.

Разм. Палюбоўнік, залётнік. Левашоў ушчыпнуў сакратарку за мяккае месца, кіўнуў на мяне: — Ці не хахаля ты такога знайшла, Шура? Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

волоки́та​II (любитель поухаживать) разг., уст. залётнік, -ка м.; валацу́га, -гі м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Лахада́н, лыхыдан ’каханак’ (Юрч. Фраз. 3). Да лоха- дзіць ’гаварыць недарэчнае’ (гл.). Параўн. таксама рус. арл., смал- лахарь ’каханак, залётнік’, гом. лахарнинать ’гарэзаваць, пакасціць’. Аб суф. -ан гл. Сцяцко, Афікс. наз., 26.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Віслю́га ’вісус, залётнік’ (Растарг.), рус. кур., арл. вислюга вісус, няспрытны, някемлівы’, польск. wisęga ’вісус’. Слова пранікла з рус. моўнай тэрыторыі. Усх.-слав. утварэнне, відавочна, з суф. ‑уга (< ‑uga), які зліўся з суф. ‑ǫga.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)