заку́ты

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. заку́ты заку́тая заку́тае заку́тыя
Р. заку́тага заку́тай
заку́тае		 заку́тага заку́тых
Д. заку́таму заку́тай заку́таму заку́тым
В. заку́ты (неадуш.)
заку́тага (адуш.)		 заку́тую заку́тае заку́тыя (неадуш.)
заку́тых (адуш.)
Т. заку́тым заку́тай
заку́таю		 заку́тым заку́тымі
М. заку́тым заку́тай заку́тым заку́тых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

заку́ты

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. заку́ты заку́тая заку́тае заку́тыя
Р. заку́тага заку́тай
заку́тае		 заку́тага заку́тых
Д. заку́таму заку́тай заку́таму заку́тым
В. заку́ты (неадуш.)
заку́тага (адуш.)		 заку́тую заку́тае заку́тыя (неадуш.)
заку́тых (адуш.)
Т. заку́тым заку́тай
заку́таю		 заку́тым заку́тымі
М. заку́тым заку́тай заку́тым заку́тых

Кароткая форма: заку́та.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

заку́ты, см. закава́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заку́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Дзеепрым. зал. пр. ад закуць; закаваны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

за́кут

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. за́кут за́куты
Р. за́кута за́кутаў
Д. за́куту за́кутам
В. за́кут за́куты
Т. за́кутам за́кутамі
М. за́куце за́кутах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

грама́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Што‑н. вельмі вялікае, масіўнае. Над прытоеным змрокам, над цёмнай грамадай лесу ўзнялася песня. Лынькоў. А паміж воблакаў-грамад І белай ад снягоў зямлёю — Закуты сцюжай вадаспад Застыў струною ледзяною. Танк. // Мноства чаго‑н., сабранага ў адным месцы. Грамада камяніц, раскінутых на вялікіх прасторах, вельмі прыгожа спускалася да даліны Свіслачы. Колас.

грамада́, ‑ы́, ДМ ‑дзе́, ж.

1. Група людзей, натоўп. [Настаўніца] гуляе ў лесе з вясёлай грамадой школьнікаў. Бядуля. Усёй сваёй невялічкай грамадой хлопцы пайшлі па вуліцы. Кулакоўскі. / Пра дрэвы, прадметы і пад. Я моўчкі вітаю дзень многагалосы, Дубоў грамаду, красу лугавую. Колас. // у знач. прысл. грамадо́й. Усе разам, гуртам. Падводамі прывозілі з горада тавар; грамадою хадзілі дзівіцца, аглядаць. Каваль.

2. Пазямельная абшчына ў Беларусі і на Украіне да Кастрычніцкай рэвалюцыі, а таксама сход членаў гэтай абшчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)