заку́рваць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. заку́рваю заку́рваем
2-я ас. заку́рваеш заку́рваеце
3-я ас. заку́рвае заку́рваюць
Прошлы час
м. заку́рваў заку́рвалі
ж. заку́рвала
н. заку́рвала
Загадны лад
2-я ас. заку́рвай заку́рвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час заку́рваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заку́рваць несов.

1. (папиросу, трубку) заку́ривать;

2. (покрывать копотью) заку́ривать, зака́пчивать;

1, 2 см. закуры́ць;

3. (покрываться копотью) зака́пчиваться; см. заку́раць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заку́рваць ​1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да закурыць ​1.

заку́рваць ​2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што, чаго і без дап.

Дастаўшы або скруціўшы папяросу, набіўшы люльку, запальваць яе. — Закурвайце, мужчыны! — адазваўся Сымон, выняўшы з-за пазухі вялікі капшук з тытунём. Чарот. У штольні Франц.. даставаў цыгарэту, акуратна адшчыкваў ад яе палавіну і закурваў. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закуры́ць¹, -уру́, -у́рыш, -у́рыць; -у́раны; зак., каго-што.

Пакрыць сажай, задыміць, закуродыміць.

|| незак. заку́рваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

закуры́ць², -уру́, -у́рыш, -у́рыць; зак.

1. што, чаго і без дап. Запаліць і пачаць курыць.

З. люльку.

2. Стаць курцом.

Ён рана закурыў.

|| незак. заку́рваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заку́ривать несов. заку́рваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заку́рвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да закурыцца ​1.

2. Зал. да закурваць ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адыхо́дак, ‑дку, м.

У выразе: на адыходак — тое, што і на адыход (гл. адыход). Неўзабаве ўсе разышліся, толькі некалькі мужчын і хлапцоў спынілася на вуліцы закурваць на адыходак. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заку́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.

Разм.

1. Дзеянне паводле дзеясл. закурваць ​2 — закурыць ​2 (у 1 знач.).

2. Тое, што кураць; курыва. [Карпенка] намацаў кішэні, выцягнуў закурку, згарнуў цыгарку. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заку́рванне ср.

1. заку́ривание;

2. заку́ривание, зака́пчивание;

1, 2 см. заку́рваць 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)