зако́нніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. зако́нніца зако́нніцы
Р. зако́нніцы зако́нніц
Д. зако́нніцы зако́нніцам
В. зако́нніцу зако́нніц
Т. зако́нніцай
зако́нніцаю		 зако́нніцамі
М. зако́нніцы зако́нніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зако́нніца ж., разг. зако́нница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зако́нніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да законнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зако́ннік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Знаўца законаў (у 2 знач.); заканазнавец.

2. Той, хто строга прытрымліваецца закона (у 2 знач.).

|| ж. зако́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зако́нница разг. зако́нніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)