закаклю́ка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
закаклю́ка |
закаклю́кі |
| Р. |
закаклю́кі |
закаклю́к |
| Д. |
закаклю́цы |
закаклю́кам |
| В. |
закаклю́ку |
закаклю́кі |
| Т. |
закаклю́кай
закаклю́каю |
закаклю́камі |
| М. |
закаклю́цы |
закаклю́ках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
закаклю́ка, ‑і, ДМ ‑люцы, ж.
Разм. Перашкода, закавыка. [Падарожны:] Другую маем закаклюку: Мае замоклі сернікі. Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
закаклю́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Разм. Тое, што і закаклюка. — Не мог чалавек ні з таго ні з сяго набрахаць. Пэўна, ёсць нейкая тут закаключка. Зарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)