Зайцы́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Зайцы́
Р. Зайцо́ў
Д. Зайца́м
В. Зайцы́
Т. Зайца́мі
М. Зайца́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

за́яц

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. за́яц зайцы́
Р. за́йца зайцо́ў
Д. за́йцу зайца́м
В. за́йца зайцо́ў
Т. за́йцам зайца́мі
М. за́йцы зайца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пана́дзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца; зак., з інф. і без дап.

Набыць звычку рабіць што-н. непажаданае.

Зайцы панадзіліся ў сад.

Конь панадзіўся хадзіць у авёс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абгры́зці, -рызу́, -рызе́ш, -рызе́; -рызём, -рызяце́, -рызу́ць; -ры́з, -зла; -рызі́; -ры́зены; зак., каго-што.

Грызучы, аб’есці, абкусаць.

Зайцы абгрызлі маладыя яблынькі.

|| незак. абгрыза́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Куцучкі ’падвей’ (Сл. паўн.-зах.). Да куцук^ (гл.). Параўн. сінанімічную назву падвею: зайцы (Кіс., 50).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абгры́зці, ‑грызу, ‑грызеш, ‑грызе; ‑грызём, ‑грызяце; зак., каго-што.

Грызучы, абкусаць, аб’есці. Зайцы абгрызлі ствалы маладых дрэў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папрыма́цца, ‑аецца; зак.

Прыняцца — пра ўсё, многае. Зімою зайцы.. сапсавалі некалькі дрэўцаў, але.. [Мікодым] вясной адсадзіў іх, і яны папрымаліся. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

руса́к, ‑а, м.

Шэры заяц, які захоўвае (у адрозненне ад беляка) аднолькавую афарбоўку зімой і летам. На тэрыторыі Беларускай ССР вядуцца зайцы русакі і белякі. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напятля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак.

Разм. Пятляючы, прабегчы сваім цячэннем якую‑н. адлегласць. Рэчка напятляла вёрст семдзесят. // Бегаючы, нарабіць слядоў у выглядзе петляў. Зайцы напятлялі слядоў на снезе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

працверазе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Стаць, зрабіцца цвярозым; працверазіцца. Капітан Гумоўскі напалохаўся і працверазеў. Броўка. Чуліся выпадковыя несуладныя стрэлы і крыкі — п’яныя адразу працверазелі, рызыканты беглі, як зайцы. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)