зада́ткі, -аў.

Зародкі якіх-н. якасцей, здольнасцей.

Добрыя з.

Паэтычныя з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зада́ткі

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. зада́ткі
Р. задаткаў
Д. задаткам
В. зада́ткі
Т. задаткамі
М. задатках

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зада́ткі, -каў только мн. (склонность) зада́тки; накло́нности;

у ву́чня до́брыя з. — у ученика́ хоро́шие зада́тки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зада́так

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. зада́так зада́ткі
Р. зада́тку зада́ткаў
Д. зада́тку зада́ткам
В. зада́так зада́ткі
Т. зада́ткам зада́ткамі
М. зада́тку зада́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зада́тки (склонность) зада́ткі, -каў ед. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зада́так, ‑тку, м.

1. Частка агульнай сумы, якая ўносіцца або бярэцца наперад як гарантыя выканання абавязацельства. Даць задатак. □ Прыносіць бабуля Івану заказ на чаравікі і задатак. Якімовіч. Саўка бярэцца за работу. Не брацца нельга: барыш выпілі, задатак узяў. Колас.

2. толькі мн. (зада́ткі, ‑аў); перан. Зародкі якіх‑н. якасцей, здольнасцей. Задаткі вучонага. Паэтычныя задаткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схі́льны, -ая, -ае.

1. Які мае схільнасць да чаго-н.

С. да музыкі.

2. Які выказвае прыхільнасць, слабасць да чаго-н.

С. да азартных гульняў.

3. Які мае задаткі да чаго-н.

С. да меланхоліі.

С. прастуджвацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

несумне́нны, ‑ая, ‑ае.

Які не выклікае сумненняў; бясспрэчны. [Бутылін:] — У.. [Івановай] несумленныя задаткі вучонага. Васілевіч. Пераклад балады «Пані Твардоўская», перапоўненай народным гумарам, — несумненная ўдача перакладчыка. Палітыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надзе́я, -і, мн. -і, -дзе́й, ж.

1. Чаканне чаго-н. добрага, упэўненасць у ажыццяўленні чаго-н.

Светлая н.

Страціць надзею.

2. Той, або тое, на каго, на што можна спадзявацца, апірацца.

Сын — уся мая н.

◊

Падаваць надзеі — выяўляць якія-н. задаткі, праяўляць здольнасці да чаго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падава́ць, ‑даю, ‑даеш, ‑дае; ‑даём, ‑даяце; незак.

1. Незак. да пада́ць.

2. Прыгатаваўшы пэўным чынам, прыносіць, ставіць на стол (пра страву). Падаваць рыбу пад соусам.

•••

Падаваць надзеі — выяўляць якія‑н. задаткі, праяўляць здольнасці да чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)