загрубе́лы, -ая, -ае.
Які загрубеў, стаў цвёрдым, шурпатым.
Загрубелыя рукі.
|| наз. загрубе́ласць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
загрубе́лы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
загрубе́лы |
загрубе́лая |
загрубе́лае |
загрубе́лыя |
| Р. |
загрубе́лага |
загрубе́лай
загрубе́лае |
загрубе́лага |
загрубе́лых |
| Д. |
загрубе́ламу |
загрубе́лай |
загрубе́ламу |
загрубе́лым |
| В. |
загрубе́лы (неадуш.)
загрубе́лага (адуш.) |
загрубе́лую |
загрубе́лае |
загрубе́лыя (неадуш.)
загрубе́лых (адуш.) |
| Т. |
загрубе́лым |
загрубе́лай
загрубе́лаю |
загрубе́лым |
загрубе́лымі |
| М. |
загрубе́лым |
загрубе́лай |
загрубе́лым |
загрубе́лых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
загрубе́лы (жёсткий, твёрдый, шершавый) загрубе́лый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
загрубе́лы, ‑ая, ‑ае.
Які загрубеў, стаў цвёрдым, шурпатым, каляным. [Візма] заўважыла.., што ладзіўся сягоння бацька больш, старанна ваксаваў загрубелыя боты. Броўка. За сталом увіхаецца Ілья Рамановіч — раздае людзям у іх загрубелыя змёрзлыя рукі брашуры, кніжкі. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
загрубе́ласць ж. загрубе́лость; см. загрубе́лы
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кара́вы, -ая, -ае.
1. Каляны ад засохлай гразі.
Каравая ануча.
2. Нягладкі, скрыўлены, шарахаваты, загрубелы.
Каравыя рукі.
3. перан. Няскладны, няўмелы, груба выкананы.
Каравыя выразы.
|| наз. кара́васць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кару́злы, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Загрубелы, шурпаты; закарузлы. Карузлыя рукі. Карузлая павязка.
2. Нярослы, чахлы. Сосны былі не стромкія, як у гушчары, а карузлыя, з пакручанымі вузлаватымі галінамі. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кару́злы 1 ’нярослы, чахлы’ (ТСБМ), ’закарэлы, схуднелы’ (гл. каруза). Значэнні ’нярослы, чахлы, схуднелы’ пацвярджаюць правільнасць суаднясення бел. каруза са славен. koruze ’кляча’ (Трубачоў, Эт. сл., 11, 106).
Карузлы 2 ’загрубелы, заскарузлы’ (ТСБМ). Параўн. макед. коруза ’струп’ (Трубачоў, Эт. сл., 11, 106).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кара́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Каляны ад засохлай гразі; закарэлы. Каравая ануча. □ Баба прынесла з гары.. каравыя старыя нагавіцы. Чорны. // Вельмі брудны, запэцканы граззю. Каравая свіння.
2. Пакрыўлены, вузлаваты, з нарасцямі (пра дрэвы, расліны). Я стаяў пад караваю грушаю-дзічкаю адзін сярод чыстага поля. Сачанка. Не памятаю, як было, але вавёркаю я ўжо сядзеў на каравай алешыне. Нікановіч.
3. Загрубелы, нягнуткі, з шурпатай скурай (пра рукі, ногі). Каравыя пальцы. □ На возе, звесіўшы босыя каравыя ногі, сядзеў Дойла. Адамчык.
4. перан. Разм. Няскладны, няўмелы, груба выкананы. Каравы пераклад. Каравая фраза. □ Словы тыя .. адно за другое ніжуцца, каравыя, нязграбныя. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)