зага́ніць

‘зняславіць, зганьбаваць каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. зага́ню зага́нім
2-я ас. зага́ніш зага́ніце
3-я ас. зага́ніць зага́няць
Прошлы час
м. зага́ніў зага́нілі
ж. зага́ніла
н. зага́ніла
Загадны лад
2-я ас. зага́нь зага́ньце
Дзеепрыслоўе
прош. час зага́ніўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Зага́на ’недахоп’, ’выгавар’, дыял. маг. загу́на ’асуджэнне’ (Юрч.). Рус. смал. зага́на ’недахоп’, ’пакаранне’. Бязафіксны аддзеяслоўны (ад *заганіць, параўн. укр. зага́нити ’асудзіць’) назоўнік. Гл. ганьба.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)