за́вучы,

Дзеепрысл. незак. ад зваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разгалёкацца, -аюся, -аешся, -аецца; зак. (разм.).

Раскрычацца, звычайна завучы каго-н.

Разгалёкаліся дзеці ў лесе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дазва́цца, -заву́ся, -заве́шся, -заве́цца; -завёмся, -завяце́ся, -заву́цца; -заві́ся; зак., каго (разм.).

Завучы, клічучы, дамагчыся, каб хто-н. адгукнуўся.

Паўгадзіны зваў і не змог д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

за́вуч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. за́вуч за́вучы
Р. за́вуча за́вучаў
Д. за́вучу за́вучам
В. за́вуча за́вучаў
Т. за́вучам за́вучамі
М. за́вучу за́вучах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

завучы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. завучу́ заву́чым
2-я ас. заву́чыш заву́чыце
3-я ас. заву́чыць заву́чаць
Прошлы час
м. завучы́ў завучы́лі
ж. завучы́ла
н. завучы́ла
Загадны лад
2-я ас. завучы́ завучы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час завучы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зва́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. заву́ завё́м
2-я ас. заве́ш завяце́
3-я ас. заве́ заву́ць
Прошлы час
м. зва́ў зва́лі
ж. зва́ла
н. зва́ла
Загадны лад
2-я ас. заві́ заві́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час завучы́

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разгалёкацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. Раскрычацца, звычайна завучы каго‑н. — Пеця! Петрык! Пятро! І дзе ён дзеўся? От шалапут! — Ну чаго ты разгалёкаўся? Тут я. Скрыпка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дазва́цца, ‑завуся, ‑завешся, ‑завецца; зак., каго.

Разм. Неаднаразова завучы, клічучы, прымусіць каго‑н. адазвацца, з’явіцца. Крычу з адчаем безгалосым: — Ма-ма-а! — І аніяк дазвацца не магу. Гаўрусёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даклі́кацца, ‑клічуся, ‑клічашся, ‑клічацца; зак., каго.

Разм. Клічучы, завучы, прымусіць адазвацца, прыйсці; дазвацца. Часам было цяжка яго [Стася] даклікацца. Гукаеш, гукаеш, а ён глядзіць на цябе і маўчыць. Шамякін. — Спіць. Як з ног зваліўся. Не дабудзішся, не даклічашся... Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дакрыча́цца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак., каго.

Разм.

1. Голасна завучы каго‑н., прымусіць адклікнуцца, прыйсці; дазвацца. — А я да вас сюды яшчэ ўчора вечарам прыйшоў. Крычаў, крычаў. Так і не дакрычаўся вас. Няхай.

2. Крыкам давесці сябе да непрыемных вынікаў. Дакрычацца да хрыпаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)