заваёўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто заваяваў або заваёўвае што-н.

Заваёўнікі космасу (перан., высок.).

|| ж. заваёўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заваё́ўнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. заваё́ўнік заваё́ўнікі
Р. заваё́ўніка заваё́ўнікаў
Д. заваё́ўніку заваё́ўнікам
В. заваё́ўніка заваё́ўнікаў
Т. заваё́ўнікам заваё́ўнікамі
М. заваё́ўніку заваё́ўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

заваёўнік м. завоева́тель; покори́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заваёўнік, ‑а, м.

Той, хто заваёўвае што‑н. Людзі, што апынуліся ў няволі, кожную хвіліну калаціліся, — заваёўнік, які страціў усялякае сумленне, рабіў з чалавекам усё, што ён хацеў, ні за што, ні перад кім не адказваючы. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заваёўнік, заваявальнік, захопнік, акупант

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

заваява́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што і заваёўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заваява́льнік м., см. заваёўнік

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завоева́тель заваёўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

захо́пнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто захапіў чужую тэрыторыю, вядзе захопніцкую палітыку, заваёўнік.

Чужаземныя захопнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заваёўніца, ‑ы, ж.

Жан. да заваёўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)