заба́ўніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. заба́ўніца заба́ўніцы
Р. заба́ўніцы заба́ўніц
Д. заба́ўніцы заба́ўніцам
В. заба́ўніцу заба́ўніц
Т. заба́ўніцай
заба́ўніцаю		 заба́ўніцамі
М. заба́ўніцы заба́ўніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заба́ўніца ж. заба́вница, зате́йница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заба́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да забаўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заба́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які ўмее пацяшаць, забаўляць.

|| ж. заба́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заба́вница заба́ўніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зате́йница

1. вы́думшчыца, -цы ж., штука́рка, -кі ж.; заба́ўніца, -цы ж.;

2. заба́ўніца, -цы ж., арганіза́тарка заба́ў; см. зате́йник;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)