жы́лка², -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (разм.).

Схільнасць, здольнасць да якой-н. дзейнасці.

Арганізатарская ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жы́лка¹, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. Тое, што і жыла (у 1 знач.).

2. Тонкая ніцепадобная праслойка ў горнай пародзе, дрэве, якая вылучаецца колерам.

Белы мармур з шэрымі жылкамі.

3. Ніцепадобнае патаўшчэнне ў лістах раслін і крылах насякомых.

|| памянш.-ласк. жы́лачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. жы́лачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жы́лка ж., в разн. знач. жи́лка;

сі́няя ж. — си́няя жи́лка;

арганіза́тарская ж. — организа́торская жи́лка;

бе́лы ма́рмур з шэ́рымі ~камі — бе́лый мра́мор с се́рыми жи́лками

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жы́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

1. Памянш. да жыла (у 1 знач.); тоненькая жыла. Коркія зусім блізка бачыў адрузлы, маршчыністы твар з чырвонымі жылкамі на пераноссі. Самуйлёнак. Вось з-за лесу ўстала сонца, Рассыпае каснікі, Залатыя ручнікі, І цалуе праз аконца Збітых кудзер валаконцы, Жылкі сінія рукі. Колас.

2. Ніць, вырабленая з сухажылля, капрону і пад.; лёска. Па дзень нараджэння тата падарыў сыну дзве вуды з капронавай жылкай. Юрэвіч.

3. Сасудзіста-валакністае патаўшчэнне ў выглядзе ніці ў лістах раслін і крылах насякомых. Павел Ільіч разглядаў малады, шыракалісты фікус, у якім на сонцы прасвечваліся тоненькія жылкі. Гурскі.

4. Ніцепадобная палоска ў горнай народзе, якая вылучаецца колерам. Мармур з чорнымі жылкамі.

5. перан.; якая або чыя. Здольнасць або прыродная схільнасць да чаго‑н. Працоўная жылка. Творчая жылка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жи́лка в разн. знач. жы́лка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

про́жылак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м.

Тонкая каляровая палоска, прамежкавы слой у камені, дрэве, а таксама жылка, якая свіціцца праз скуру.

Белы кварц з жоўтымі прожылкамі.

Рука з сінімі прожылкамі.

Прожылкі на лістах, кветках.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пульсава́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -су́е; незак.

1. Пра сэрца, артэрыі: мець пульс, біцца.

На скроні ледзь прыметна пульсавала жылка.

2. Праяўляцца з перыядычнымі зменамі ў сіле, напружанні і пад. (спец.).

|| наз. пульсава́нне, -я, н. і пульса́цыя, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перагу́д, ‑у, м.

Працяжнае гудзенне, якое то заціхае, то ўзмацняецца. Я люблю густыя шумы, Перагуд высокіх хвой. Жылка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Па́жылка ’звязка, якая злучае ніт з панажом у ткацкім станку’ (Мядзв.). Гл. жыла, жылка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пяско́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і пясочны (у 1, 2 знач.). Нібы ў гадзінніку пясковым, Плыве цурок драбніц-клапот. Жылка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)