жы́лка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. жы́лка жы́лкі
Р. жы́лкі жы́лак
Д. жы́лцы жы́лкам
В. жы́лку жы́лкі
Т. жы́лкай
жы́лкаю		 жы́лкамі
М. жы́лцы жы́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жы́лка², -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (разм.).

Схільнасць, здольнасць да якой-н. дзейнасці.

Арганізатарская ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жы́лка¹, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. Тое, што і жыла (у 1 знач.).

2. Тонкая ніцепадобная праслойка ў горнай пародзе, дрэве, якая вылучаецца колерам.

Белы мармур з шэрымі жылкамі.

3. Ніцепадобнае патаўшчэнне ў лістах раслін і крылах насякомых.

|| памянш.-ласк. жы́лачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. жы́лачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жы́лка ж., в разн. знач. жи́лка;

сі́няя ж. — си́няя жи́лка;

арганіза́тарская ж. — организа́торская жи́лка;

бе́лы ма́рмур з шэ́рымі ~камі — бе́лый мра́мор с се́рыми жи́лками

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жы́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

1. Памянш. да жыла (у 1 знач.); тоненькая жыла. Коркія зусім блізка бачыў адрузлы, маршчыністы твар з чырвонымі жылкамі на пераноссі. Самуйлёнак. Вось з-за лесу ўстала сонца, Рассыпае каснікі, Залатыя ручнікі, І цалуе праз аконца Збітых кудзер валаконцы, Жылкі сінія рукі. Колас.

2. Ніць, вырабленая з сухажылля, капрону і пад.; лёска. Па дзень нараджэння тата падарыў сыну дзве вуды з капронавай жылкай. Юрэвіч.

3. Сасудзіста-валакністае патаўшчэнне ў выглядзе ніці ў лістах раслін і крылах насякомых. Павел Ільіч разглядаў малады, шыракалісты фікус, у якім на сонцы прасвечваліся тоненькія жылкі. Гурскі.

4. Ніцепадобная палоска ў горнай народзе, якая вылучаецца колерам. Мармур з чорнымі жылкамі.

5. перан.; якая або чыя. Здольнасць або прыродная схільнасць да чаго‑н. Працоўная жылка. Творчая жылка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жылка ж.

1. разм. (крывяносны сасуд) Blútäderchen n -s, -;

2. бат. Áder f -, -n, Bláttader f Bláttrippe f -, -n;

3. (палоска ў горнай пародзе) Áder f -, -n;

4. перан. (здольнасць, схільнасць) Ader f -, -n;

паэты́чная жылка díchterische Áder

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Жылка Уладзімір Адамавіч

т. 6, с. 465

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Жылка У. А. 2/68, 258; 3/155, 415; 4/437—438; 5/256; 6/39, 383; 8/547; 9/352; 10/433, 638; 12/564, 676

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

жи́лка в разн. знач. жы́лка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фі́бра

‘жылка, нерв; сімвал душэўных сіл’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. фі́бра фі́бры
Р. фі́бры фі́бр
фі́браў
Д. фі́бры фі́брам
В. фі́бру фі́бры
Т. фі́брай
фі́браю		 фі́брамі
М. фі́бры фі́брах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)