жывё́лка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
жывё́лка |
жывё́лкі |
| Р. |
жывё́лкі |
жывё́лак |
| Д. |
жывё́лцы |
жывё́лкам |
| В. |
жывё́лку |
жывё́лак |
| Т. |
жывё́лкай
жывё́лкаю |
жывё́лкамі |
| М. |
жывё́лцы |
жывё́лках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
жывёлка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
1. Памянш. да жывёла (у 1 знач.); невялічкая жывёла. Вада адышла ад берага і пакінула на дне шмат жывёлак. Маўр.
2. Ласк. да жывёла (у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)