жры́ца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. жры́ца жры́цы
Р. жры́цы жры́ц
Д. жры́цы жры́цам
В. жры́цу жры́ц
Т. жры́цай
жры́цаю		 жры́цамі
М. жры́цы жры́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

жры́ца ж., ист., перен. жри́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жры́ца, ‑ы, ж.

Жан. да жрэц.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жрэц, жраца́, мн. жрацы́, жрацо́ў, м.

1. У старажытных рэлігіях: свяшчэннаслужыцель, які спраўляў богаслужэнне і выконваў абрад ахвярапрынашэння.

2. перан., чаго. Той, хто прысвяціў сябе служэнню чаму-н. (навуцы, мастацтву і пад.).

Жрацы мастацтва.

|| ж. жры́ца, -ы, мн. -ы, жрыц.

|| прым. жрэ́цкі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вакха́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

У антычным свеце: жрыца бога віна і весялосці Вакха, удзельніца вакханалій.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жри́ца рел., ирон. жры́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяста́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

У старажытных рымлян — жрыца Весты, багіні дамашняга ачага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вакха́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. У Старажытным Рыме — жрыца бога Вакха, удзельніца вакханалій.

2. Уст. Пра юрлівую страсную жанчыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вясталка ’жрыца старажытнарымскай багіні Весты — захавальніцы дамашняга агню’ (БРС, КТС), укр., рус. весталка, польск. westalka і г. д. Запазычана з польск. ці з рус. мовы; у якой < з франц. vestale (Фасмер, 1, 304) або непасрэдна з лац. (у канцы XVIII ст.) паводле Шанскага, 1, В, 74.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)