жи́во нареч.

1. (очень) ве́льмі;

она́ мне жи́во напомина́ет свою́ мать яна́ мне ве́льмі нага́двае сваю́ ма́ці;

2. (оживлённо) жва́ва, ажы́ўлена;

пье́су игра́ли о́чень жи́во п’есу ігра́лі жва́ва, ажы́ўлена;

3. (быстро) разг. ху́тка;

он жи́во сбе́гал за до́ктором ён ху́тка збе́гаў па до́ктара;

4. (отчётливо) я́рка, выра́зна;

он жи́во по́мнил все собы́тия ён я́рка (выра́зна) по́мніў усе́ падзе́і.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руха́ва нареч. жи́во

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ажы́ўлена нареч. оживлённо, жи́во

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жы́ва нареч.

1. (наглядно, ярко) жи́во;

2. разг. оживлённо

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нячу́лы

1. нечу́ткий, неотзы́вчивый; безду́шный, бесчу́вственный;

2. (неспособный живо чувствовать, воспринимать) нечувстви́тельный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чу́лы

1. чу́ткий, отзы́вчивый; душе́вный; сердобо́льный;

2. (способный живо чувствовать, воспринимать) чувстви́тельный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бы́стро нареч.

1. (стремительно) бы́стра; шпа́рка;

2. (резво, живо) бы́стра, жва́ва;

3. шпа́рка, ху́тка;

4. (коротко, бегло) бы́стра.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жва́ва нареч.

1. жи́во; оживлённо;

2. ре́зво;

3. прово́рно; расторо́пно; шу́стро;

1-3 см. жва́вы 1-3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бо́йка

I ж. (для сбивания масла) маслобо́йка, па́хталка

II ж. дра́ка, сва́лка, потасо́вка

III нареч. бо́йко, оживлённо; ре́зво; рети́во; (подвижно, проворно — ещё) пры́тко, жи́во

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Снадзь, сна́дзіва ‘інструмент’ (Стан.), сна́дзіцца ‘аснашчацца’, сюды ж (відаць, наватвор) аснада ‘забеспячэнне прыладамі, прыстасаваннямі’ (Ласт.). Параўн. стараж.-рус. снадь ‘паверхня, верхняя частка’, серб.-ц.-слав. снадь ‘павярхоўны’. Прасл. *snadь ‘аплецены, спрадзены ці вытканы верхні слой, паверхня чаго-небудзь’, што ўяўляе архаічны дэрыват з суф. *‑dь без матывацыі на славянскай глебе, параўн. лат. snāt ‘злёгку скручваць, сплятаць’, snāte ‘ільняная покрыўка’, гл. Борысь у SEK, 4, 337. Сюды ж ст.-бел. снать (снатъ) ‘відавочна, напэўна, відаць’ (Ст.-бел. лексікон), аналагічна снадбы: а потрафило бы повстати людем против нас снадбы живо были нас пожерли (Псалтыр XVI ст.; Карскі 2-3, 495), што можна суаднесці з ст.-польск. snad, snadź ‘можа’ (што лічыцца няпэўным багемізмам, гл. Басай-Сяткоўскі, Słownik, 325), сучасным польск. snadź ‘відавочна, напэўна, праўдападобна’, н.-луж. snaź ‘можа, можа быць, верагодна, магчыма’, в.-луж. snadż ‘тс’, чэш. snad, дыял. snaď ‘магчыма, хіба, пэўна’, славац. snáď ‘магчыма, відаць, верагодна’, каш. snod, snad ‘зараз, адразу’, што ўяўляюць акасцянелую форму назоўніка ў функцыі прыслоўя, значэнне якога развілося на базе семантыкі ‘павярхоўны’ (Борысь, там жа). Гл. таксама Фасмер, 3, 696; ЕСУМ, 5, 332. Гл. снасць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)