Жа́бін

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Жа́бін
Р. Жа́біна
Д. Жа́біну
В. Жа́бін
Т. Жа́бінам
М. Жа́біне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Жабі́н

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Жабі́н
Р. Жабі́на
Д. Жабі́ну
В. Жабі́н
Т. Жабі́нам
М. Жабі́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жа́бін

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. жа́бін жа́біна жа́біна жа́біны
Р. жа́бінага жа́бінай
жа́бінае		 жа́бінага жа́біных
Д. жа́бінаму жа́бінай жа́бінаму жа́біным
В. жа́бін (неадуш.)
жа́бінага (адуш.)		 жа́біну жа́біна жа́біны (неадуш.)
жа́біных (адуш.)
Т. жа́біным жа́бінай
жа́бінаю		 жа́біным жа́бінымі
М. жа́біным жа́бінай жа́біным жа́біных

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жа́бін, ‑а.

Які належыць жабе. Жабіна ікра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жа́ба, -ы, мн. -ы, жаб, ж.

1. Бясхвостая земнаводная жывёла з доўгімі заднімі канечнасцямі, бугрыстай, часта бародаўчатай слізкай скурай бурага, шэрага або зялёнага колеру, якая водзіцца ў вільготных мясцінах.

Травяная ж.

Ж. азёрная.

2. Тое, што і рапуха.

|| памянш. жа́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж.

|| прым. жа́бін, -а.

Жабіна ікра.

○

Грудная жаба — бытавая назва стэнакардыі.

◊

Пнецца як жаба на купіну (разм., пагард.) — лезці куды-н. напралом з мэтай дамагчыся свайго.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жа́бий (свойственный жабе) жа́біны; (принадлежащий жабе) жа́бін.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лягуша́чий, лягу́шечий и лягуши́ный разг. жа́біны, жа́бін;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Стурса́к ‘штандара’, мн. л. стурсакы́ (жабін., ЛА, 4). Параўн. польск. stursać (< szturchać, Варш. сл.) ‘штурхаць’. Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́скваль ’бездарожжа’ (лун., Шатал.); росква́лле ’разводдзе’ (жабін., ЛА, 2) — у выніку кантамінацыі лексем росквась і роскалле ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Матыле́нька ’мянташка’ (жабін., ДАБМ; к. 264); памянш. з мянці́ла (гл.), у якой адбылася страта санорнага і ацвярдзенне пачатковага м‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)