дэфе́кт
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дэфе́кт |
дэфе́кты |
| Р. |
дэфе́кту |
дэфе́ктаў |
| Д. |
дэфе́кту |
дэфе́ктам |
| В. |
дэфе́кт |
дэфе́кты |
| Т. |
дэфе́ктам |
дэфе́ктамі |
| М. |
дэфе́кце |
дэфе́ктах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бракава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад бракаваць.
2. у знач. прым. Які мае дэфекты. Бракаваныя вырабы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
недалі́ў, ‑ліву, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. недаліваць — недаліць.
2. Колькасць якой‑н. вадкасці, якой не хапае да патрэбнай меры. Недаліў бензіну да трох літраў.
3. Спец. Няпоўная заліўка ліцейнай формы металам, у выніку чаго атрымліваюцца дэфекты ліцця.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)