дэсіка́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэсіка́нт дэсіка́нты
Р. дэсіка́нту дэсіка́нтаў
Д. дэсіка́нту дэсіка́нтам
В. дэсіка́нт дэсіка́нты
Т. дэсіка́нтам дэсіка́нтамі
М. дэсіка́нце дэсіка́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэсіка́нт, -ту м., хим. десика́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

десика́нт хим. дэсіка́нт, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэсіка́нты, ‑аў; адз. дэсікант, ‑а, М ‑нце, м.

Хімічныя рэчывы, якія ўжываюцца для высушвання сцёблаў і лісця раслін з мэтай паскарэння іх паспявання і аблягчэння машыннай уборкі ўраджаю.

[Ад лац. desiccare — высушваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)