дэнці́н, -у, м. (спец.).

Касцяная тканка зуба.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэнці́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. дэнці́н
Р. дэнці́ну
Д. дэнці́ну
В. дэнці́н
Т. дэнці́нам
М. дэнці́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дэнці́н, -ну м., анат. денти́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэнці́н, ‑у, м.

Моцнае косцепадобнае рэчыва, якое складае асноўную масу зуба.

[Ад лац. dens, dentis — зуб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

денти́н анат. дэнці́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)