дэнуда́цыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. дэнуда́цыя
Р. дэнуда́цыі
Д. дэнуда́цыі
В. дэнуда́цыю
Т. дэнуда́цыяй
дэнуда́цыяю
М. дэнуда́цыі

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэнуда́цыя ж., геол. денуда́ция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэнуда́цыя, ‑і, ж.

Спец. Сукупнасць прыродных працэсаў разбурэння горных народ, пераносу і намнажэння іх у больш нізкіх мясцінах.

[Лац. denudatio — агаленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

денуда́ция геол. дэнуда́цыя, -цыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)