дэлега́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дэлега́тка дэлега́ткі
Р. дэлега́ткі дэлега́так
Д. дэлега́тцы дэлега́ткам
В. дэлега́тку дэлега́так
Т. дэлега́ткай
дэлега́ткаю		 дэлега́ткамі
М. дэлега́тцы дэлега́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэлега́тка ж. делега́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэлега́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да дэлегат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэлега́т, -а, М -га́це, мн. -ы, -аў, м.

Выбраны або прызначаны прадстаўнік якой-н. арганізацыі, установы, калектыву на сход, канферэнцыю, з’езд і пад.

|| ж. дэлега́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дэлега́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

делега́тка дэлега́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)