дыяфо́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дыяфо́н |
дыяфо́ны |
| Р. |
дыяфо́на |
дыяфо́наў |
| Д. |
дыяфо́ну |
дыяфо́нам |
| В. |
дыяфо́н |
дыяфо́ны |
| Т. |
дыяфо́нам |
дыяфо́намі |
| М. |
дыяфо́не |
дыяфо́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дыяфо́н, -ну м., спец. диафо́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дыяфо́н, ‑а, м.
Акустычнае ўстройства, якое прымяняецца па маяках для сігналізацыі ў час туману.
[Ад грэч. dia — праз, скрозь і phone — гук.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)